Dla
Elżbiety zaś nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej
sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie
miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia
przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego,
Zachariasza. Jednakże matka jego odpowiedziała: "Nie, lecz ma
otrzymać imię Jan". Odrzekli jej: "Nie ma nikogo w twoim
rodzie, kto by nosił to imię". Pytali więc znakami jego ojca,
jak by go chciał nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: "Jan
będzie mu na imię". I wszyscy się dziwili. A natychmiast
otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i mówił wielbiąc
Boga. I padł strach na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej
krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło. A
wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali:
"Kimże będzie to dziecię?" Bo istotnie ręka Pańska
była z nim. Chłopiec zaś rósł i wzmacniał się duchem, a żył
na pustkowiu aż do dnia ukazania się przed Izraelem
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz